به گزارش شمالغرب به نقل از  نیریمیز، شهرستانی که با سوء مدیریت ها در گذشته در وضعیت نامطلوبی نسبت به دیگر نقاط استان قرار دارد و در این بین یکی از راهکارهای پیشرفت و توسعه را بکار گیری نیروهای بومی می دانند و در همه جلسات چه با مقامات ارشد استان چه با نمایندگان خود در شهر و دیگر مسئولین این خواسته را داشته اند که به نیروهای بومی شهر و شهرستان اعتماد کنند و از آنها حمایت کنند تا شاهد پیشرفت دیار خود باشند.

ولی متاسفانه تاکنون هیچ تاثیری نداشته است. این گونه که مشخص است ملاک های انتخاب، انتصاب و اعتماد فرق کرده است، این روز ها ملاک های انتخاب کت و شلوار، تلفن همراه هوشمند ، وسیله نقلیه خوب و مناسب ، استفاده از کلمات خیلی تخصصی و دهن پر کن و چسبیدن به برخی افراد خاص شده است.

سالهای زیادی است که سخن از پیشرفت شهر زده می شود و هر کس مسئولیتی پیدا می کند یا می خواهد مسئولیتی کسب کند قول می دهد که صنعت و جاده شهر را توسعه ببخشد تا شهرمان پیشرفته و صنعتی شود. سال هاست که این سخن را نه در شهرمان که در کشورمان می شنویم ولی هیچ گاه روی پیشرفت را آنچنان که دلمان می خواست ندیدیم!
توجه کنید!
- پیشرفت (یا به قولی توسعه) از مسیر صنعت نمی گذرد؛ صنعت یکی از میوه های پیشرفت است نه مسیر پیشرفت
- پیشرفت امری وارداتی نیست که از شهری به شهری یا از کشوری به کشوری وارد شود؛ پیشرفت امری درونزا است و باید از درون شهر و کشور بجوشد.
- برای پیشرفت شهرمان نباید به دنبال ورود صنایع بزرگ به شهرمان باشیم(اشتباه برداشت نکنید منظورمان مخالفت با داشتن صنایع بزرگ در شهرمان نیست که این آرزوی ماست)

سخن ما این است که این صنایع بزرگ نباید به صورت وارداتی به شهرمان وارد شود که این خود وابستگی و ذلت و خواری است.نمونه اش را میتوانید در شهرک تخصصی آب ملاحضه بفرمایید، این صنایع باید زاییده پیشرفت درونی خودمان باشد.

پیشرفت واقعی تنها از مسیر پیشرفت نیروی انسانی شهر می گذرد. پیشرفت واقعی از مسیر فکر و خرد بومی می گذرد و جز این، هر راهی وابستگی است! به راستی کدام مسئول شعار و هدفش ساختن انسان برای شهر بوده است؟ کدام مسئول پیشرفت را از مسیر گسترش مراکز دانشی و فرهنگی شهر پیگیری می کند؟ زمانی پیشرفت واقعی برای شهر حاصل خواهد شد که انسان های شهر پیشرفت کنند و بتوانند با فکر و ایده های خود و نه فکر و ایده های وارداتی شهر را بسازند و آباد کنند.

به راستی فکر کرده اید که چرا هنوز ما به قول سازمان های جهانی کشوری در حال توسعه هستیم مگر ما جزو اولین کشورهایی نبودیم که برنامه توسعه نوشتیم حتی زودتر از آلمان! ما مسیر پیشرفت خود را واردات صنعت غرب به داخل تعریف کردیم و تا کنون نیز در این مسیر رفته ایم ولی هنوز در حال توسعه ایم!! در حالی که خود غرب برای صنعتی شدنش ابتدا با ظهور رنسانس انسان هایش را متحول کرد و بعد به تبع آن صنعتش متحول شد نه اینکه متحول بشود!

پیشنهاد می کنم هر کس دلش برای پیشرفت شهر می سوزد به فکرِ فکر و استعدادِ نیروی انسانی شهر باشد این بزرگترین سرمایه و دارایی شهر است که از شهر فرار می کند. آیا شهر ما توانایی و پتانسیل تمرکز نخبگان فکری خود و دیگر شهرها را در درون خود ندارد؟!

آیا قطب شدن در عرصه فکر و دانش به معنای پیشرفت نیست؟!

جهان آینده جهان صنعت نخواهد بود! در آینده ای نه چندان دور شهری پیشرفته خواهد بود که مراکز دانشی و نخبگان و سرمایه اجتماعی آن بالا باشد نه شهری که تعداد کارخانه آن بالاتر باشد؟(باز هم تکرار می کنم ما مخالف کارخانه و صنعت نیستیم؛ بلکه آن را لازم می دانیم اما معتقدیم تولید کارخانه نباید وارداتی باشد بلکه بایدزاییده فکر بومی باشد پس ابتدا باید فکر را ساخت و بعد کارخانه ساخته می شود).

محمد شمشیری نیری
کارشناس ارشد جامعه شناسی